Powolutku zbliża się do nas jesień, nostalgiczna i pełna zapachu liści i grzybów. Dni są coraz krótsze, a wieczory i poranki coraz chłodniejsze. Nasze podopieczne koty podwórkowe mają coraz większy apetyt i niecierpliwie czekają na swój posiłek, można też zauważyć, jak "tyją w oczach", zbierając zapasy tłuszczyku na zimę :) Koty domowe maja się dobrze, rozrabiają, śpią i jedzą na przemian :) Jedynie kotka Pyza ciągle jest obrażona za moją długą nieobecność w domu, co wyraża w obsikiwaniu moich torebek i innych rzeczy należących do mnie. Taki to właśnie koci charrrakterek :) No ale mam nadzieję, że cierpliwe czesanie specjalną szczotką oraz jej przysmak "kabanoski dla kotów" jakoś ją udobruchają :)
W moim ukochanym pensjonacie jak zwykle przywitała mnie cała czeladka - owczarek Bercia, kicia Marusia i mały Franio. Pozostałe małe kotki znalazły kochające domki :) Mały Franio jest pełen energii i biega po wszystkich pokojach, a potem zasypia wtulony w Bercię. Czyż nie wyglądaja słodko :)
Człowiek jest niesamowitą istotą. Wydaje się, że wszystko ma - uporządkowane, zwykłe życie, pracę, znajomych, a jednak ciągle szuka czegoś więcej, chce czuć mocniej, marzy o przestrzeni i wolności. I to wszystko mogą dać góry, jakiekolwiek by nie były. Ktoś kiedyś powiedział, że w góry idzie się po to by stać się lepszym człowiekiem, by każdym krokiem pokonywać samego siebie, a potem na szczycie góry poczuć się jak ptak. Ktoś też kiedyś powiedział, że nie sztuka w górach poczuć tę magię, ale sztuka tę magię gór przenieść na niziny, do naszego zwykłego, codziennego życia, do naszego serca, tak by cały czas nam towarzyszyły. W mojej duszy góry mieszkają już od bardzo dawna, czuję się ich częścią, a tym razem miałam wielką radość wędrować po słowackiej stronie Tatr. 
